Shar-pei jest rasą psa z dużymi tradycjami. Niektórzy hodowcy i kynolodzy twierdzą, że rasa ta istniej już od blisko 2000 lat w południowych prowincjach Chin. Za miejsce pochodzenia uznaje się 2 prowincje Dah Let i Kwantug. Jako dowód tak długiej historii rasy często przedstawiane są historyczne dzieła i przedmioty składane wraz z umarłymi do grobu w czasach dynastii Han, panujące od 206 roku n.e do 220 roku n.e. Zawierają one wizerunki psa podobnego do współczesnego shar-pei'a. Również jako 2 dowód tej tezy są podawane znalezione statuetki z piaskowca pochodzące z przed naszej ery, które bardzo przypominały wyglądem shar-pei'a. 
Nazwa shar-pei w Chinach wymawiana jest jako "sah-pay" i oznacza w wolnym tłumaczeniu podawanym przez kynologów: papier ścierny, psa o szorstkiej skórze, twardy włos w kolorze piasku lub skórę rekina. 
Możliwym jest, że do powstania shar-pei’a przyczyniły się szpice, zachodnie mastify, mastino neapoletano i inne niestety nie ustalone dotychczas rasy. 
W swojej ojczyźnie używany był do różnych celów. Pierwotnie pilnował i strzegł świątyń, polował na dziką zwierzynę jako pies myśliwski, pilnował stad bydła, jak również był czujnym i wiernym obrońcom domostw. Udało mu się jednak uniknął losu innych ras psów i nie był nigdy używany do celów kulinarnych z powodu niesmacznego mięsa. Prawdopodobnie do zmiany sposobu użytkowania shar-pei'a doszło w prowincji Kwantung. Pies ten stał się zwierzęciem używanym do celów bojowych. Szczeciniasta sierść miała wywołać w pysku przeciwnika niemiłe wrażenie i spowodować, żeby ten nie chciał kąsać; luźna skóra miała umożliwić psu kręcenie się i obracanie, jeśli już został schwycony przez przeciwnika, dzięki temu ukąszenia nie sięgały mięśni. Wygięty kieł działał niczym hak, na którym zawisnąć miał przeciwnik. Poza tym psy były zdecydowane i wytrzymałe. Przed walką, aby zwiększyć agresywność, dawano im wino i pobudzające narkotyki. Jeżeli chodzi o walki psów, to nie przejmowano się nadmiernie takimi drobiazgami jak zdrowie i dobro zwierząt. 

Już szczeniętom podawano arsen, proch strzelniczy i opium, wierzono bowiem, że dzięki temu psy stają się wyjątkowo złe i podstępne. Nacinano im także skórę od ogona aż po samą głowę, a gdy rany zabliźniły się, nacinano nowe, aż w końcu całe ciało psa pokryte było ośmiocentymetrowymi bliznami, tak, że zwierzę wyglądało niczym w zbroi. 
W czasach Chińskiej rewolucji i nastaniu komunizmu pies ten stał się zbytecznym dobrem. Na właścicieli nałożono wielkie podatki, którymi obciążone były posiadane psy. W końcu posiadanie psa zostało ogłoszone przez Mao jako przejaw burżuazyjnej dekadencji a hodowla psów została praktycznie zabroniona. Wtedy to właśnie nastąpiło załamanie populacji shar-pei'a. Ilość zwierząt drastycznie zmalała. Wtedy to, bojąc się o wymarcie rasy Matgo Law będący jednym z hodowców i miłośników psów tej rasy napisał do jednego z amerykańskich czasopism poświęconych kynologii. Apelował on o uratowanie shar-pei'a, zamieszczając bogato ilustrowany artykuł poświęcony tym właśnie psom.

Amerykanie zareagowali na apel bardzo żywiołowo. Psy z Hongkongu zaczęły przybywać do Ameryki. Stały się one synonimem bogactwa i pozycji społecznej. Osiągały one horrendalne sumy i przez co stały się cennym łupem dla złodziei. Popularność shar-pei'a wzrastała bardzo szybko. Wkrótce w Europie powstał hodowle psów tej rasy, a w 1981 roku uznało wzorzec rasy. Był on tymczasowy a następnie zastąpiony wzorcem ostatecznym.

Źródło: Serwis Molosy.pl

USPOSOBIENIE:

Shar-pei jest zwierzęciem bardzo żywiołowym często o dominującym usposobieniu. Trzeba go wcześnie socjalizować i panować nad jego silną osobowością i indywidualizmem. Szkolenie powinno odbywać się stanowczo, ale spokojnie. Dobrze ułożony shar-pei staje się kochającym i przywiązanym pupilkiem całej rodziny. Zdyscyplinowany i rozsądny pies jest wspaniałym stróżem. Potrzebuje dużo uwagi i zainteresowania ze strony właściciela. Lubi być w centrum zainteresowania, a wtedy odpłaca się wielkim uczuciem względem domowników.